Vorige week
schreef ik hier nog een vurig pleidooi pro losloopweide. Helemaal veilig is het
er niet, zo beargumenteerde ik, maar de voordelen wegen zwaarder door. Veel
zwaarder.
Sinds vanmorgen
is mijn mening echter grondig bijgesteld. Hondenweiden zijn niet zomaar een
beetje onveilig, ze zijn ronduit levensgevaarlijk! Heel onschuldig speelde ik er een trekspelletje met mijn enthousiasteling. Zomaar tussen de andere honden en hun baasjes in. Dan laat ik Doby altijd een beetje “winnen” door vooruit te stappen, alsof hij me meesleuren kan. Voor de goede orde wissel ik dat af door hem op zijn beurt een stuk mee te sleuren. Stap ik dus achterwaarts, mijn aandacht volledig bij het spel, kukel ik pardoes in een put. Door een viervoeter gegraven. Voor het plezier zogezegd, op jacht naar een muis of mol. In werkelijkheid zeker en vast speciaal met dit soort gemene struikelacties in gedachten. Uit wraak voor een geweigerd koekje of zo. Kukel ik wat later nog in een tweede gat ook. Stelletje snoodaards!
Mij zien ze er niet meer! Toch niet tot mijn zwaar gedeukte ego hersteld is.