Zet Doby
tussen allemaal speelvriendjes, en hij heeft enkel oog voor die ene hond. Die
ene hond met omhoog gewelfde rug, ingetrokken schouders, en staart tussen de
benen. Die gromt en in de lucht hapt bij elke nadering, zonder daadwerkelijk te
dreigen of te bijten. Die graag contact wil, maar doodsbang is.
Zo’n hond
wil Doby bekeren. Met drieduizend luchtsprongetjes en speelbuigingen. Hoogst irritant. Want zijn methode heeft niet bepaald het verhoopte resultaat, maar opgeven doet hij niet. Dus grijp ik de eigenwijze kwartel bij de halsband en haal hem weg. Keer op keer op keer.
Vandaag was de laatste keer. Vanaf nu begeleid ik hem in zijn missie. Met Turid Rugaas’ “Kalmerende signalen” als handleiding. Zodat zijn bekering meer succes kent.
Want eigenlijk moet ik trots op hem zijn.
Foto: B. De Witte.