Het
begin van onze ochtendwandeling. Een loper duikt vanachter een haag
tevoorschijn. Precies op het moment dat Doby zijn grote behoefte doet.
Zal
ik mijn viervoeter, zoals altijd, bij me roepen en aanlijnen? Nee, dat wordt
een beetje moeilijk. Ren ik naar hem toe? Met mijn slaaphoofd? Uh, nee. Ach,
sus ik mezelf, het begroetingscomitee houdt zich tegenwoordig prima in, die
behoeftes van hem duren altijd even, en bovendien kent de sportieve ochtendmens
ons, hij zal vast niet bang zijn. De loper blijft inderdaad ontspannen, maar beschrijft veiligheidshalve toch een mooie boog over het gras. Zodra de man ons voorbij is, perst Doby het laatste stukje eruit, rent achter hem aan, maakt een fraaie hogeschoolsprong (courbette voor de kenners)… en deelt een begroetingsneusduw uit. Recht op het strakke, in nauwe spandex omhulde achterste van de man, precies daar waar een mens een neepje zou geven.
Goede morgen!