Korte Krabbel: Zucht!

Ik zucht. Wanneer stopt deze hond eens om nieuwe dingen-die-aangepakt-moeten-worden te verzinnen? Wanneer mag ik op mijn lauweren rusten?

Dit is geeneens een nieuw probleem, maar eentje waarvan ik dacht er voorgoed mee afgerekend te hebben. Niet dus.
Een ander gevoel weegt echter zwaarder door. Veel zwaarder. Want wat ben ik opgelucht om de oude Doby terug te zien. Degene die zo graag met soortgenootjes speelt, dat hij makkelijk te wild wordt. Bijvoorbeeld vrolijk zijn voorpootjes omhoog gooit, en dan met zijn volle vijfendertig kilo bovenop Speelvriendjes ruggetje landt.

 Even voordien slaagden we er prima in om een onbekende Sharpei te mijden. Goed idee, zo bleek, de volgende hondenweidebezoeker kreeg gratis ventilatiegaatjes. Iets waar deze Sharpei, zo hoorde ik later, een patent op heeft. Zielig voor de geperforeerde hond, maar hoera! voor het actieplan.

Daarna een aangelijnd wandelingetje met een onbekende, lieve golden retriever. Contact vermeden, medewerking gevraagd (duizendmaal dank aan het baasje!!!), uitval voorkomen.
Nu holt Doby enthousiast rond met Nieuwe Vriend en Kleine Pedro. Iets te enthousiast.
Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou zijn om een time-out te mógen uitdelen. 
Een zucht. Deels uit ergernis, voornamelijk uit opluchting.