Eng vind ik
het. Om vlak langs zo’n woeste waker te passeren, die huis en haard bewaakt
alsof de Derde Wereldoorlog losgebarsten is, en de vijand voor de deur staat.
In de vorm van rustig voorbij wandelende mensen en honden.
Die angst
is niet ongegrond. Meerdere keren bleek zo’n blaffer zich plots OP het pad te
bevinden, in plaats van ernaast. Omdat ze uitgebroken waren, baasje het hek opengelaten
had, of ze aan de wandel waren. Verschillende keren werd Caedlih daarvan het
slachtoffer, één keer haar hondse vriendin, één keer ik. De littekens zijn nog
steeds zichtbaar.
Doby heeft
het nog niet ervaren (dankzij een auto die bijna Waker plaswalste), maar is ook
bang. Hij weigert op het trottoir naast zo’n bewaakte tuin te wandelen, en ik
weiger mee.Het Actieplan benoemde deze wakers tot oefenmateriaal. Elke keer dat Doby zijn blik afwendt, krijgt hij een koekje toegestopt. Voor voorzichtige ontvangst, laat ik hem dan zitten. Twee vliegen in één klap (ook een kalmerend signaal).
Groot is mijn verbazing nu deze blaffers één voor één stilvallen. Wandelen wordt hierdoor vast een stuk veiliger.
Straks moet ik dat uitvalprobleem nog dankbaar zijn ook…
Wie ik in elk geval dank betuig: Turid Rugaas en het Hondenpage forum*.
*Waar ik
kennis maakte met Turid Rugaas’ gedachtegoed.
http://www.hondenpage.com