Ik beleef tegenwoordig
jubeldagen.
Een paard
bijvoorbeeld, vlak naast de omheining staand, schrikt van een door de lucht
vliegend balletje, en galoppeert weg. Mijn enthousiasteling staat erbij en
kijkt ernaar. Hoera!Een konijn schiet vlak voor Doby’s neus uit het hoge gras, en sjeest ervandoor. Mijn speelmeneertje gaat erachteraan. Twintig meter, dan verdwijnt het konijn in het struikgewas. Doby blijft staan, als vanzelfsprekend de regel “In bos en veld op het weggetje blijven!” nalevend. Hoera!
Een vrouw stapt vanachter een haag, nog geen twee meter van ons vandaan. Veel te dicht om mijn van hogerhand aangestelde begroetingscomité nog aan te kunnen lijnen. Doby huppelt op haar af, realiseert zich dat ik roep, en ziet af van zijn plannen. HOERA!
Dit soort momenten zijn alle getob en gepieker, alle gevloek en gezucht, alle geoefen en getrain méér dan waard.