Sinds
afgelopen weekend lijkt het erop dat Doby nu aan de lijn naar elke onbekende
hond uitvalt.
De tip van
mijn zus helpt gelukkig goed. Zodra Doby gespannen raakt, of een uitval
voorspelbaar is (smal pad), laat ik hem zitten en ga voor hem staan. Braafjes
blijft hij dan zitten, en laat geen blafje horen. Een beetje ongemakkelijk over mijn schouder heen pratend, kan ik dan een gesprekje aanknopen met de andere eigenaar, en dan ontspannen de viervoeters zich snel. Daarna kunnen we met een goed gevoel elk ons weegs gaan.
Ondanks de achteruitgang in gedrag, is het een grote opluchting nu een goede aanpak gevonden te hebben. Het geeft me het vertrouwen wel uit dit dal te raken.
Al ziet het er vast even belachelijk uit als mijn terugkeermanoever… vooral als ik heen en weer huppelen moet om Doby’s zicht te versperren om gestaar tussen de honden te verbreken...
Maar wie laatst lacht, best lacht!